מיר קיינמאָל באַקומען דאָרט

איך שטרעב נאר צו זיין אין די הענט פון דעם, וואס האט מיך ליב אן אומענדליך, ער האט מיך ליב געהאט מער ווי די לופט, און ער האט זיך נישט געקענט פארשטעלן, אז איך וועל שלאפן רואיג אן חלומען פון א נייער היימלאנד, און גלייכצייטיק האב איך זיך פארגעשטעלט, אז איך האב מיך פארגעשטעלט. איז געגאנגען שלאפן אויף א בעט נישט מיט א בעט נאר מיט שארלאטן דערנער.

כ׳האב נאר געשטרעבט צו זײן א טײל פון די אומ־אויםמײבלעכע דעטאלן פון די מויערן, װאם װערן איבערגעגעבן דורות־דורות, פארלירן נישט קײן האפענונג, נישט פארניכטן.
גאָט טוט נישט באַגייַסטערן זיי צו באַצאָלן ופמערקזאַמקייַט צו פרטים.
עס טוט נישט ינספּירירן זיי צו זיין גוט.
מיר, די גוטע, זײַנען פֿאַרכאַפּט אין האַרצן פֿון אַ געלן חלום, גאַנץ גרױ און בלאַס, מיר פֿאָרן אין די טיפֿענישן פֿון די אײביקע הענט און דערגרייכן נישט.
מיר קומען קיינמאָל דאָרט.

אלא, מיר צעשטערן אַ קרום לעבן.
אויסגעברענטע באנען.
איך האב נאר האפענונג.
און איך בין אָן האָפענונג.. האָפענונגען מורידה קעגן אַלץ, און מיר קענען בלויז שטאַרבן אין גאָרנישט.

מי ר שטארב ן אי ן א יציא ט פו ן קיי ן אומקערן .