טאכטער ​​פון דער נעפל

כ׳האב געקאנט זײן די טאכטער ​​פון דעם נעפל, דער נעפל אזוי זיס אין א קאלטן טאג, זײן הימל װײס, און אירע גאסן לײדיק, לײדיק װי א הארץ האט דורכגעשטעקט, אויבן און אונטן, אדער די טאכטער ​​פון טרוקענע צװײגן, למשל, איך קען זיין בלאַס, וואַרעם בלאַס, ווי אַ כאַרט, אָדער אַ געפאלן בוים, אויף די זייַט פון אַ וויסט וועג, איך קען זיין דער קינד פון די פּאַרפום פון דער נאַכט, אָדער עפּעס געהאנגען אויף דער וואַנט ווי אַ אָנדענק, אָדער אַ א קייט פון זילבער אויפן האלדז, דאס קינד פון א וואלקנס ווייט, עלנט, ווי אומזיסט.

כ׳האב געקאנט זײן א פרײנד פון א טונקעלע ליכט, איך בין קײנמאל נישט אײנזאם, איך בין נישט אזוי אומגליק, איך הערט נישט קײן מוזיק, איך הערט נישט קײן זאך װאס טאנצט די נשמה, נאר איך ליכט זיך.

אז דו ביסט א פויגל, שטארבט ער נישט, נאר פארלירט א שטיק לעבן ווען עס זינגט נישט.
וואָס אויב איר געווען אַ האַלאָ אויף דעם קאָפּ פון אַ מלאך?