איין וואָלקן

מײן פחד איז געװען אין אים, װײל ער איז געװען אײביק, ער איז געװען אײביק אין יעדן שטײגער, איך בין פון אים אװעקגעפלויגן, און זיך ארומגערינגלט ארום אים, ער האט זיך מער נישט געלאזט, װי א באזיל־זײדל, װאם איז געקומען פון אבסורד. איך האָב ליב דעם קאַקטוס ווייַל עס איז געווען אַזוי עלנט און דיפלייטיד, איך האט נישט וויסן עס קען האַלטן אַזוי פילע געוויקסן לעבן אים. מייַן מורא איז געווען פארכאפט אין עס און איך נאָך נישט וועלן צו אַנטלויפן.

אי ך בי ן געפלויג ן או ן אי ך הא ב געלאנד ט אוי ף זײנ ע הענ ט װ י א טויב .
איך האב ליב צו קלאפן צו אים ווי א קליין מיידל וואס קלאפט זיך צו איר פאטער טראץ זיין כעס ווייל זי האט פארגעסן עסן. איך האָב ליב ווי ער דערציילט מיר מאָדנע מעשיות, און ווי ער מאכט מיר עפּעס ומזעיק און ינטאַמאַאַבאַל.

ווען ער קומט, די צייט פארשווינדט ווי נישט. איך האָב ליב ווי איך געווארן ווער איך בין, מיט אים. װוּ מיר זײַנען שױן נישט קײן אײן װאָלקן, זײַנען מיר אײן וואָלקן.