די פרייד פון לעבן

און וואָס איז דער פאַרגעניגן פון לעבן ווען איר טאָן ניט זאָרגן וועגן וואָס איז אַרויס די מאַשין פֿענצטער, אַסיממעטריק בנינים, ציכטיק שאַנדאַליז, טונקל לייטינג, ווי אויב די וואַרעמקייַט פון לעבן שטאַמט פון עטלעכע פֿענצטער איר פארגעסן צו עפענען, אָן קערטאַנז, טאָן ניט. זארגן וועגן מענטשהייט, אָ שטאָט.

אַזוי פילע ביימער, אַזוי פילע רויזן, בלומען דאָרשט אומעטום, ווי די פרילינג איז קאַלאַנייזינג דעם פּלאַנעט, מיין פּלאַנעט וואָס גייט נישט ווייַטער פון די געמארקן פון מיין קליין שטאָט.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

דו גײסט ניט, אַז דו ביסט זײער יונג, די אױגן שײַנען נישט בײַ יעדן מתּנה, און מע װײנט נישט צו פֿיל, װײַל מע בײגט זיך נישט אַראָפּ, נאָר שטײט זיך, װי דער װינט װאָלט נישט געשאָקלט דעם סאָסנע. ביימער, דו דארפסט דאס אלעס נישט טון, מיר זענען אלע דא, דאס לעבן שטייט פאר דיר, ווי א קליינע ליאַלקע, נעם זי ביי דער האַנט, קלאפ איר אויף דער אַקסל און קוק צוזאַמען אויף אַלץ. ― צוגעװוינט זיך צו גאָרנישט ― שעפּטשעט אים דאָס לעבן.