און איך בין אַ פויגל מיט איין פליגל

לייב.

איך פֿלעג אײַך דערצײלן װעגן װאָס איר האָט ליב, געלע בלומען, דעמבן, און אַזױ פֿיל ליבשאַפֿט, װאָס ברעכט מיר אין די אױגן, װען איר הערט נישט, איך קלײַב געלע דזשאַסמינע, װאָס פֿאַרװיקלט נישט גיך און באַצירט דײַן שטערן.

כ'האב געקליבן אלע שמועסן וואס מאכן אונז פאר א הארמאנישן פאר, איך האב אלעמאל דורכגעפאלן, ווייל איך אנטפלעקט אלעס און עס בלייבט גארנישט פון מיר, בלײַבט בלויז א האלבע שווייכע שטימע, שושקעט עטליכע אותיות, איך לויף צו אלעס וואס פאראייניקט אונז, און איך פארפאלג , אזוי ווי איך וואלט געווען אומזיסט .

און װי קאן איך זײן, אפילו עס איז פון אײן ניץ, בשעת איך בין דא פארשפארט, צװישן סטעליע און דיל..די נאכט דערשטיקט די נשמה און גײט פארן איר אורה, װי א אײן־פלײגיק, נישט געקאנט פליען.

איך בין געווען און בין נאָך אין ליבע אין אַלץ שיין און קאַנטראַדיקטערי, ווי כאַגז טראָץ וויינען.

היי לייט.
וויינען האט א הארץ וואס קען נישט פארניכטן ווערן פון פייער, לאיטה, ווי מיין נשמה איז מער ווייטאגליך פאר דיר.