O dan y rwbel, anadlodd Ibrahim Zakaria obaith

Pan fydd saith mis wedi mynd heibio ers yr eiliadau ofnadwy hynny a brofwyd gan yr ifanc Ibrahim Zakaria a'i fam, Duha Nourallah, mae atgofion yr eiliadau anodd hynny yn cael eu hadnewyddu fel pe baent yn digwydd heddiw. Nid trychineb naturiol yn unig oedd y daeargryn a drawodd ddinas Jableh, ond yn hytrach yn brawf anodd o allu dyn i wynebu anawsterau ac osgoi anobaith.

Roedd y pum niwrnod hynny o dan y rwbel yn brofiad na allai Ibrahim byth ei anghofio.

Aeth y dyddiau hynny heibio yn araf a blinedig, ac eiliadau yn gymysg ag oriau mewn brwydr galed ag amser ac amgylchiadau.

Yn gaeth o dan rwbel ei gartref, roedd pob eiliad yn frwydr drom i oroesi.

 Cafodd ei afael gan boen corfforol ac emosiynol, ac roedd delweddau trist ei chwaer, Rawya, yn ei boeni’n ddi-baid.

Rawya, na oroesodd arswyd y trychineb, a pharhaodd ei chof i fyw yng nghalon Ibrahim bob eiliad

Glaw yw meistr gobaith ..

O ran y glaw, y llygedyn bach hwnnw a drylifodd drwy'r pridd gwlyb a gwneud i obaith flodeuo.

Roedd ganddo hefyd ei bresenoldeb ei hun yn yr hanes poenus hwn. Gyda phob diferyn o ddŵr yn disgyn o'r awyr, teimlai Ibrahim mai pwyntiau o obaith oedd yn sleifio allan o'r awyr i ddiffodd ei galon a brwydro yn erbyn yr anobaith yr oedd yn ceisio ei reoli.

Roedd gan law ystyr llawer dyfnach na bod yn wlyb, ac roedd yn symbol o wydnwch ac adnewyddiad.

Ac yr oedd rhywbeth arall a roddodd iddo'r nerth a'r ewyllys i wynebu pob peth, a dyna oedd ffydd.

Fel y dŵr glaw sy'n mynd trwy holltau a phridd, trylifodd ffydd i galon Ibrahim a'i lenwi â dewrder.

Ni adawodd i anobaith ennill buddugoliaeth, ond yn hytrach defnyddiodd ei ffydd fel arf i ymladd yn erbyn amodau llym.

Yr eiliad y cyrhaeddodd y timau achub, roedd trawst na ellid ei oroesi. Fel y glaw a ymledodd dros yr adfeilion, yr oedd fel y gobaith a gododd yng nghalon Ibrahim ac a aberthodd.

Yr oedd pwynt cyffredin rhwng natur a dyn, lle y gorweddai nerth mewn ymwrthedd ac adfywiad.

Saith mis ar ôl y digwyddiad ofnadwy hwnnw, mae Ibrahim Zakaria yn parhau i ailadeiladu ei fywyd.

Ibrahim Zakaria, dyfalbarhad a breuddwydio am well yfory

Mae'n cario yn ei galon nid yn unig effaith y profiad anodd hwnnw, ond hefyd y penderfyniad a'r ewyllys i oresgyn pob anhawster. Roedd o dan y rwbel wedi’i guro gan ddŵr glaw, yn tyfu ac yn codi’n gryfach er mwyn adeiladu bywyd newydd, ymhell o gofio’r trychineb a’i ddiflastod.

“Yn agos at ddiwedd y daith deimladwy hon, mae dyheadau’r ifanc Ibrahim Zakaria wedi’u hymgorffori mor glir â’r wyddor wedi’u hysgrifennu gan amser mewn lliwiau lluosog. Yn ei lygaid, gellir gweld fflach o obaith a phenderfyniad, mae’n parhau i liwio ei ddyfodol â lliwiau breuddwyd a her.

Adlewyrchir ei uchelgeisiau yn ei weledigaeth o fywyd newydd i ffwrdd o gysgodion dinistr, wrth iddo geisio adeiladu llwybr newydd yn llawn cyflawniadau a chyfleoedd.

Mae’n dyheu am gyflawni ei nodau personol a phroffesiynol, ac yn gweithio’n galed i droi ei freuddwyd yn realiti sy’n byw yn ei ddyddiadur.

I Ibrahim, nid gair sy'n mynd heibio yn unig yw gobaith, mae'n ffordd o fyw. Mae'n credu mewn ewyllys a gallu dynol i oresgyn anawsterau, ac felly mae'n adeiladu ei ddyfodol yn ôl yr athroniaeth hon. Mae'r hyder hwn wedi'i ymgorffori yn ei lygaid,

Mae'n ymddangos nad yw'n teimlo'r rhwystrau, ond yn gweld y cyfleoedd sy'n aros amdano yn unig.

I gloi, mae stori Ibrahim Zakaria a'i fam, Duha Nourallah, yn parhau i fod yn wers ysbrydoledig mewn herfeiddiad, dyfalwch, a gobaith.

Mae eu hymlyniad wrth obaith a phenderfyniad yn wyneb anawsterau yn ein hatgoffa o bwysigrwydd credu bod yfory yn dod gyda phob daioni.

Ac y gellir troi pob her yn gyfle. Ac ar ôl treigl y misoedd hyn, mae Ibrahim yn parhau i fod yn gannwyll sy'n goleuo'r ffordd i bawb Ymchwiliad Breuddwydion, a'u cyflawni diolch i ewyllys gref a gobaith anorchfygol

Enrique Iglesias yn galw i achub plant Syria