Μάθετε για την ιστορία του ποδοσφαίρου

Η σύγχρονη ιστορία του αγαπημένου παιχνιδιού στον κόσμο εκτείνεται σε πάνω από 100 χρόνια. Όλα ξεκίνησαν το 1863 στην Αγγλία, όταν το ποδόσφαιρο ράγκμπι διακλαδίστηκε από τους διάφορους κύκλους τους και ιδρύθηκε η Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία της Αγγλίας, που έγινε το πρώτο όργανο διοίκησης του αθλήματος.

Και τα δύο σύμβολα προέρχονται από μια κοινή ρίζα και τα δύο έχουν ένα ψηλό και περίπλοκα διακλαδισμένο προγονικό δέντρο. Η έρευνα ανά τους αιώνες αποκαλύπτει τουλάχιστον μισή ντουζίνα διαφορετικά παιχνίδια, σε διάφορους βαθμούς σε διαφορετικούς βαθμούς, των οποίων η ιστορική εξέλιξη χρονολογείται από το ποδόσφαιρο. Αν αυτό μπορεί να δικαιολογηθεί ή όχι σε ορισμένες περιπτώσεις. Ωστόσο, το γεγονός παραμένει ότι οι άνθρωποι απολαμβάνουν να κλωτσάνε μια μπάλα εδώ και χιλιάδες χρόνια και δεν υπάρχει λόγος να το θεωρούν παρέκκλιση από την «κανονική» μορφή του να παίζεις μπάλα με τα χέρια τους.

Αντίθετα, εκτός από την ανάγκη χρήσης των ποδιών και των ποδιών σε δύσκολες μάχες της μπάλας, συχνά χωρίς νόμους προστασίας, αρχικά αναγνωρίστηκε ότι η τέχνη του ελέγχου της μπάλας με τα πόδια δεν ήταν εύκολη και, ως εκ τούτου, δεν απαιτούσε μικρή ποσότητα δεξιοτήτων. Η αρχαιότερη μορφή του παιχνιδιού για την οποία υπάρχουν επιστημονικά στοιχεία ήταν μια άσκηση από ένα στρατιωτικό εγχειρίδιο που χρονολογείται από τον XNUMXο και XNUMXο αιώνα π.Χ. στην Κίνα.

Αυτή η ποδοσφαιρική δυναστεία Χαν ονομαζόταν Zu Zhou και συνίστατο στο να κλωτσήσει μια δερμάτινη μπάλα γεμάτη με φτερά και μαλλιά μέσα από ένα άνοιγμα, πλάτους μόνο 30-40 cm, σε ένα μικρό δίχτυ στερεωμένο σε ένα μακρύ μπαστούνι από μπαμπού. Σύμφωνα με μια μορφή αυτής της άσκησης, ο παίκτης δεν επιτρεπόταν να στοχεύσει τον στόχο του ανεμπόδιστα, αλλά έπρεπε να χρησιμοποιήσει τα πόδια, το στήθος, την πλάτη και τους ώμους του ενώ προσπαθούσε να αντισταθεί στις επιθέσεις των αντιπάλων του. Δεν επιτρέπεται η χρήση χεριών.

Μια άλλη μορφή παιχνιδιού, επίσης προερχόμενη από την Άπω Ανατολή, ήταν το ιαπωνικό «κιμάρι», που ξεκίνησε 500-600 χρόνια αργότερα και παίζεται μέχρι σήμερα. Αυτό είναι ένα άθλημα που στερείται το ανταγωνιστικό στοιχείο του Tsu Chu χωρίς να υπάρχει αγώνας για την κατοχή. Οι παίκτες στέκονταν σε κύκλο και έπρεπε να περάσουν την μπάλα ο ένας στον άλλο, σε σχετικά μικρό χώρο, προσπαθώντας να μην την αφήσουν να ακουμπήσει στο έδαφος.

Ο ελληνικός «Επίσκυρος» –από τον οποίο έχουν απομείνει ελάχιστες συγκεκριμένες λεπτομέρειες– ήταν πιο ζωηρός, όπως και το ρωμαϊκό «Harpastum». Το τελευταίο παίχτηκε με μια μικρότερη μπάλα από δύο ομάδες σε ένα ορθογώνιο γήπεδο με οριακές γραμμές και μια μεσαία γραμμή. Ο στόχος ήταν να περάσει η μπάλα πάνω από τα όρια της αντίπαλης ομάδας και όταν οι παίκτες το αποφάσιζαν μεταξύ τους, η μπλόφα ήταν η σειρά της ημέρας. Το παιχνίδι παρέμεινε δημοφιλές για 700-800 χρόνια, αλλά παρόλο που οι Ρωμαίοι το πήραν μαζί τους στη Βρετανία, η χρήση του ποδιού ήταν τόσο μικρή που ήταν εξαιρετικά σπάνια.