და ეს ის ეტაპია, რომელშიც არ გესმით, რომ ეს მოხდება და მიჯაჭვული ხართ „დაბრუნების იმედზე, როგორც ეს ადრე მოხდა..!

მოჰყვება ეტაპი..

და ეს ის ეტაპია, რომელშიც დარწმუნებული ხარ, რომ არასწორი არჩევანი გააკეთე და მასზე ამ ხარისხით არ უნდა გქონდეს აქცენტი... და სამუდამოდ უნდა მოშორდე მის სიყვარულს..!

ეს ის გრძნობაა, რომელსაც დროდადრო განიცდი... დაბრუნების მცდელობამდე მიგიყვანს... და აპირებ "უპატიებელი" ცოდვის პატიებას...

ცდილობ დაარწმუნო საკუთარი თავი, რომ არასწორად ხარ და ის ერთადერთია, ვინც შენ გგავს, მერე ეჩხუბები საკუთარ თავს და თავს იდანაშაულებ სისუსტეში, მერე გეწყინება და იგნორირებული ხარ, მერე უბრუნდები საკუთარი თავის დადანაშაულება.

და ეს არის ის, როდესაც თქვენ ეჩვევით იზოლაციას, სევდას, მარტოობის სურვილს და საგნების ან ზოგადად ცხოვრების ღირებულების ნაკლებობას, და ყველაფერი თქვენს ირგვლივ მოსაწყენი გეჩვენებათ.

ასე უახლოვდები ადამიანებს... და ხდები კომუნიკაბელური და ხედავ იმას, რაც არ გინახავს და ოცნებობ უკეთეს ხვალინდელ დღეზე და რაღაცებს ახალი თვალით უყურებ...

და ეს არის ის, რაც მიგიყვანთ აღდგენის ეტაპზე.

და აქ არ შეგიძულდებათ ის ადამიანი; პირიქით, შენ უსურვებ მას სიკეთეს, უსურვებ საკუთარ თავს და დაიწყებ გულმოდგინედ ძიებას ჭეშმარიტი და არა არასრული გამოცდილებისთვის...!

და რომელშიც ადამიანი სამუდამოდ ქრება თქვენი მეხსიერებიდან... მრავალი საზრუნავითა და ცხოვრებისეული უბედურებით, და ხდება ისე, რომ ერთ დღეს შეხვალთ თქვენს ფეისბუქის ანგარიშში და აღმოაჩენთ პოსტს, რომელიც დაწერეთ ხუთი წლის წინ, სადაც გამოხატავთ თქვენს მენატრება ადამიანი...

ტვინს ისე იჭერ, თითქოს ლიმონი იყოს, ცდილობ მის შესახებ რაღაც დაიმახსოვრო, თუნდაც მისი სახელი; Მაგრამ უშედეგოდ."

.

”ეს არ იყო ქედმაღლობა ან ქედმაღლობა, ეს იყო გამორთვა.”