ამაღამ უნდა დავწერო

ამაღამ უნდა დავწერო.
გყავდეს სასწაულმოქმედი, ადამიანი განზომილების გარეშე, ბოლოების გარეშე, მბზინავი ბრწყინვალების გარეშე, თუნდაც ძალიან ყვითელი.
მასზე ყოველდღე ვოცნებობ.
ეს ის იყო, ვისი თვალებიც სიცილის ცრემლად რჩება, რომ მეცინება.

და ვინც არასოდეს წყვეტს სულელებზე საუბარს და აბსოლუტურად აბსურდულ ხუმრობს. ვიცი, რომ შეიძლება სიყვარულზე უცნაურად ვწერო, მაგრამ უცნაურობამ, რომლითაც მე მივყავარ, უფსკრულის კიდე საფრენ ადგილად აქცია.

იმისათვის, რომ ადამიანი დაემსგავსოს მშვენიერების ლექსს, რომლის საგალობლები არ მთავრდება, ეს ბედნიერი მირაჟია, არამედ ცხოვრება ისეთივე მსუბუქი ილუზიით, როგორიც ქარია დატვირთული ქრიზანთემებითა და ნუშის ყვავილით.
ძალიან მიყვარდა ტიტები და ქრიზანთემები, ვარდები ძალიან არ მიყვარდა, რადგან ყოველთვის ვნახულობდი მათ, მიყვარდა რეჰანი, რადგან ვარდების თაიგულად არ არის წარმოდგენილი, არამედ შენ იზრუნე მასზე, როგორც ერთ-ერთ შენგანს. ბავშვები.
იქნებ სლოკინი იყო.
ან ლოზა.