Passioun fir Léift

Ech, mäi liewenslaange Frënd, kréine mäin Häerz mat Mandelbléi, um véier Auer moies, virum Niwwel vum Liicht, liicht an der Blumm vu mengem Liewen eng Käerz, déi d'Laterne vun Ärem léifen Häerz beliicht, no kuerzer Zäit , all meng Rippen dréinen an ech schlofen, ech hänken op deng verluere Séil, an ech schlofen séier, do ass Et mécht mech Suergen, et ass méi roueg wéi virdrun, an meng Aen erhiewen kee Kand seng Tréin, just eng Tréin, meng Frënd, war genuch fir meng Aen engem ënnerierdesch Floss vun endlos kräischen erof ze pour, Är Séil schléift wéi e Kand an engem déiwe Schlof nieft senger Mamm falen.

Näischt schléit hei ze bleiwen, lieweg zu engem gebrachene Glanz vun Hoffnung, e bëssen ze grausam, ech stinn matten op der Strooss a waarden op en Zuch fir mech mat menge Poschen opzehuelen an alles ze loossen, an der Mëtt vun engem Orchard niewendrun. zu engem Schrecken, deen mech vun der Einsamkeet ësst, oder an der Mëtt vum Gaart, deen ech ëmmer gewiescht sinn, kucken ech et wéi wann et e Liicht vun an zum Liicht ass, awer et ass mir egal, ech hunn d'Passioun fir Léift verluer, mäi Frënd , wéi wann ech net fir ëmmer Léift wäert.

Dir wësst datt d'Léift eng Leidenschaft generéiert, déi eng Persoun mat Matgefill fir anerer lieft, dreemt vun engem Mënsch ze sinn, deen e Mënsch ëmfaassen, him ëmfaasst, him ëmfaasst, a verschéinert dat miserabelt Liewen a sengen Auge. Ech molen éischter e sënnlost giel Laachen op meng Lippen.
Ech sinn hei vill midd, ech wëll gär hunn a laachen.