उसको फोक्सोको बीचमा मेरो मुटु

मैले मेरो मुटु उसको फोक्सोको बिचमा राखें र उसले आफ्नो टाउको मबाट टाढा सार्यो र मेरो मुटु भित्र झुक्यो। त्यो कुन नक्सामा छ थाहा नभएको देश जस्तो त्यो नाजुक ठाउँमा तैरिरहेको थियो, तर त्यहाँसम्म आश्वस्त हुन्छ। कुनै युद्धहरू छैनन्।

उसले मलाई याद गरेन, जस्तो कि म ठूलो ठाउँमा एक्लै छु, जहाँ मेरो बकबक उडिरहेको थियो र उनको गालामा अवतरण गरिरहेको थियो। मैले उहाँलाई, उहाँका विशेषताहरू, र हामीले अन्तिम पटक कुरा गरेको बिर्सन थालें। मलाई उदास घरमा पुग्ने सिँढी, वा काठको झ्यालमा बेकारमा झुण्डिएको बाल्टिन याद गर्न मात्र चिन्ता थियो। सायद म पनि बेकार छु, वा धेरै खाली, तर कम्तिमा म झुण्डिएको छैन। म स्वीकार्छु कि म असहनीय छु, तर म धेरै कुराहरूमा पक्का छु, कि म उथलपुथल समुद्रमा घाँसको ढुङ्गामा टाँसिएको छु, र कुनै फर्किनु नहुने प्रस्थानमा, जन्म जसमा मृत्यु अपरिहार्य छ।

तर म अटल छु, यति अटल छु कि पुरानो गीत सुन्दा तिम्रो याद तातो हुन्छ।

त्यो फुटपाथ त्यो भवनको लागि निर्दोष थियो किनभने यो लामो समय पहिले परित्याग गरिएको थियो।
मैले मेरो मुटु त्यो बाल्टिनमा राखें ताकि यो खाली नहोस्।