De maan is het hemellichaam dat het dichtst bij de aarde staat en speelt een belangrijke rol bij het mogelijk maken van leven erop, vanwege de zwaartekracht, die de oscillatie van de aarde rond haar as stabiliseert, en dit leidt tot de stabiliteit van het klimaat. De maan draait om de aarde in een elliptische baan, zodat het hoogtepunt 405,696 km is, wat het verste punt van de maan van de aarde is. Wanneer de maan de aarde nadert, bevindt deze zich op een afstand van 363,104 km, en dit punt wordt perigeum genoemd. Dit betekent dat de gemiddelde afstand tussen de aarde en de maan 384,400 km is.
De aantrekkingskracht tussen de maan en de aarde wordt gevormd volgens de wet van de universele zwaartekracht van Newton, die aangeeft dat de aantrekkingskracht tussen twee lichamen in het universum recht evenredig is met het product van hun massa's, en omgekeerd evenredig met het vierkant van de afstand ertussen. En we merken de kracht van de aantrekkingskracht van de maan op de aarde duidelijk op in de twee verschijnselen van getijden in de wateren van de zeeën en oceanen. Wat zou er gebeuren als de afstand tussen de maan en de aarde kleiner zou worden?
Er zullen veel vreemde gebeurtenissen plaatsvinden, en hier zetten we de scenario's die het dichtst in de buurt zijn, gebaseerd op een wetenschappelijke basis. De aantrekkingskracht van de maan op de aarde zal toenemen naarmate de afstand tussen hen kleiner wordt, zoals bepaald door de wet van de universele zwaartekracht van Newton. Als de maan te dichtbij komt, zullen de getijdenverschijnselen enorm opzwellen, wat leidt tot grote wereldwijde overstromingen. Hierdoor verdwijnen veel steden onder water. De aarde zelf zal ook worden beïnvloed door deze sterke zwaartekracht, door het effect ervan op de buitenste korst of mantel van de aarde, zodat deze stijgt en daalt. Als gevolg van deze beweging zal de tektonische activiteit toenemen en zullen zeer verschrikkelijke aardbevingen en vulkanen plaatsvinden.
De nadering van de maan naar de aarde zal de rotatiesnelheid van de aarde rond haar as verhogen, volgens de wet van behoud van impulsmoment. Op dit punt zullen orkanen worden gegenereerd vanwege een snellere atmosferische circulatie. En de dag op aarde zal kort zijn.
Voor de kijker zal de maan groter lijken naarmate hij dichter bij de aarde staat, wat zal bijdragen aan het blokkeren van de zonnestralen. Zo zullen zonsverduisteringen gemeengoed worden.
En als de maan dichterbij komt en de zogenaamde "Roche-limiet" bereikt (de afstand waarin een hemellichaam door zijn zwaartekracht bij elkaar wordt gehouden wanneer het een ander lichaam nadert), zal de maan desintegreren en breken als gevolg van de getijdekracht die het gevolg is van de zwaartekracht van de planeet. Deze uiteenvallende delen zullen op aarde ringen vormen, zoals die van Saturnus. Het zal echter niet lang duren voordat deze delen als duizenden asteroïden op de aarde vallen.
Er heeft zich inderdaad iets soortgelijks als dit catastrofale scenario voorgedaan in ons zonnestelsel. In 1992 naderde de komeet Shoemaker-Levy 9) Jupiter en overschreed de Roche-limiet van Jupiter, en hij brak in meer dan twintig stukken, die eromheen begonnen te draaien, en viel vervolgens de een na de ander op Jupiter in 9 na Christus. Zijn vernietigende kracht werd geschat op 1994 miljoen atoombommen!
Het wordt dus duidelijk dat de resultaten van het mogelijke scenario in het geval dat de maan de aarde nadert, buitengewoon rampzalig zal zijn. Dit tragische einde van de fantasie heeft enkele werken van dystopie en apocalyps geïnspireerd. Maar in feite beweegt de maan 3.8 cm per jaar van de aarde af. Daarom is het onwaarschijnlijk dat een reeks hypothetische gebeurtenissen zoals aardbevingen, vulkanen en opeenvolgende orkanen zal plaatsvinden, en we zullen de permanente zonsverduistering niet zien, en er zullen geen ringen zijn die lijken op de ringen van Saturnus, en de maan zal blijven een factor van veiligheid en stabiliteit voor de planeet.