bliźniacze dusze

Człowiek może przyzwyczaić się do tłumienia wieloletniego gniewu, do przyzwyczajenia się do bycia ślepym i niewidzenia niczego, do przyzwyczajenia się do widzenia gówna i nigdy nie odczuwania wstrętu.
Była bratnią duszą dla kogoś, kto tylko przechodził. Nie widziała w nim tego, który żyje na wygnaniu i codziennie wraca ze sobą kawałek chleba. Jej mąż bardzo jej nienawidzi, nienawidzi jej i nienawidzi każdego szczegółu w niej , nawet ciało, które przychodził do niego co wieczór. Spał obok niego i nawet nie dbał o swoją wagę. na łóżku.

W ogóle nie czuł, a ona odwzajemniła się smutnym stanem miłości, nie wiedziała, jak powinna nienawidzić, bo jej warunki były przyzwyczajone tylko do znużonej anielskiej miłości.
Była na jednej nodze, ponieważ nie była w stanie urodzić malutkiego kawałka duszy, który z pewnością zostanie kiedyś ubity.
Bardzo kochała lilię, lilię, lawendę i orchideę, dziki goździk również był dla niej wyjątkowy.
Nigdy za nikim nie tęskniła, była przyzwyczajona do przebywania w samotnej galaktyce przywiązanej do samotnej przestrzeni.

Miłość może być paskudna, a bratniej duszy nie może być blisko, dusza wygasza się od bliźniaka, kurczy się, aż staje się prochem, gdzie codziennie czeka na swój cień i nie nadchodzi, nie chce niczego konkretnego , chce go zakopać rękami, żeby zginęli razem, w pyle. Jedna, na jednej ziemi, jest pewna, że ​​bliźniacze dusze umierają w niej i nigdy się nie gniewają.