një re

Frika ime ishte në të, sepse ai ishte i përjetshëm, ai ishte i përjetshëm në çdo mënyrë, unë fluturova prej tij dhe rrotullohesha rreth tij, ai nuk kujdesej më, si një fidan borziloku i ardhur nga absurdi. Më pëlqeu kaktusi sepse ishte aq i vetmuar dhe i shfryrë, sa nuk e dija se mund të mbante kaq shumë bimë pranë tij. Frika ime ishte bllokuar në të dhe unë ende nuk doja të shpëtoja.

Unë fluturoja dhe u ula në duart e tij si pëllumb.
Më pëlqen të kapem pas tij si një vajzë e vogël që ngjitet pas babait të saj pavarësisht zemërimit të tij, sepse ka harruar të hajë. Më pëlqen sesi më tregon histori të çuditshme dhe se si më bën diçka të padukshme dhe të paprekshme.

Kur ai vjen, koha avullon sikur të mos ishte. Më pëlqen se si u bëra kjo që jam, me të. Aty ku nuk jemi më një re e vetme, jemi një re.