këtu..

Këtu në të njëjtin tokë ecëm, në të njëjtin qiell nga i cili shkulnim një re dhe e fshehëm në xhepin e pantallonave blu që të bleva, në buzë të fletores në të cilën shënova të gjitha datat që pashë te ti. , shkrova numrin e puthjeve qe te vodha dhe nuk regjistrova asnje perqafim qe ndjeva Me te ne siguri, njeriu nuk mund te pendohet per dashurine, as numrin e perqafimeve ne te cilat mbeshteti gjirin e nje jetimi tjeter, jemi te gjithe, ajo eshte nje lufte e ftohte qe ngelet ne zemer, nuk eshte koha te me fashoje njeri plasaritjet e zemres sime qe kane heshtur per ca kohe.

Kthehem në çdo dridhje të dorës sime me të cilën nuk munda ta kontrolloja veten dhe më vinte turp e mallkova veten sepse buzët m'u bënë blu sikur të isha i mjerë në një tavolinë në një kafene që shokët e braktisën para rrënojave dhe mbeturinave.

Ne braktisim dhe largohemi dhe harrojmë dhe tundim flamurin e dorëzimit.
Sikur të harrohet aroma e luleve të portokallit dhe limonit! Si mund të harrojë ajo, për hir të qiellit, engjëjt, kurorat e dafinës dhe fytyrën tuaj të ëmbël?