பச்சாதாபம், ஒரு புதிய மரபணு நோய்

ஒரு பிரஞ்சு-பிரிட்டிஷ் ஆய்வு, மற்றவர்களைப் புரிந்துகொள்வதற்கும் அவர்களின் உணர்வுகளுக்கு கவனம் செலுத்துவதற்கும் மனிதனின் திறமையான பச்சாதாபம், வாழ்க்கை அனுபவத்தின் விளைவாகும், ஆனால் அது மரபணுக்களுடன் ஓரளவு இணைக்கப்பட்டுள்ளது என்பதைக் காட்டுகிறது.
இந்த கண்டுபிடிப்புகள் மன இறுக்கத்தைப் புரிந்துகொள்வதில் மேலும் ஒரு படியைக் குறிக்கின்றன, இது நோயாளி தனது சுற்றுப்புறங்களுடன் தொடர்புகொள்வதைத் தடுக்கிறது.

"Translational Psychiatry" இதழில் திங்களன்று வெளியிடப்பட்ட ஆய்வுக்கு பங்களித்த பாஸ்டர் நிறுவனம், இது "46 க்கும் மேற்பட்டவர்களிடமிருந்து தரவுகளைப் பயன்படுத்தி, பச்சாதாபம் பற்றிய மிகப்பெரிய மரபணு ஆய்வு" என்று கூறியது.
பச்சாதாபத்தை அளவிடுவதற்கு துல்லியமான அளவுகோல்கள் எதுவும் இல்லை, ஆனால் ஆராய்ச்சியாளர்கள் 2004 இல் கேம்பிரிட்ஜ் பல்கலைக்கழகத்தால் தயாரிக்கப்பட்ட கேள்விகளின் தொகுப்பை அடிப்படையாகக் கொண்டிருந்தனர்.

கேள்வித்தாளின் முடிவுகள் ஒவ்வொரு நபருக்கும் மரபணு (மரபணு வரைபடம்) உடன் ஒப்பிடப்பட்டன.
"பச்சாதாபத்தின் ஒரு பகுதி பரம்பரையானது, மேலும் இந்த பண்பில் குறைந்தது பத்தில் ஒரு பங்கு மரபணு காரணங்களால் ஏற்படுகிறது" என்று ஆராய்ச்சியாளர்கள் கண்டறிந்தனர்.
கேம்பிரிட்ஜ் பல்கலைக்கழகத்தின் கூற்றுப்படி, பெண்கள் "சராசரியாக ஆண்களை விட அதிக பச்சாதாபம் கொண்டவர்கள், ஆனால் இந்த வித்தியாசத்திற்கும் டிஎன்ஏவிற்கும் எந்த தொடர்பும் இல்லை" என்றும் ஆய்வு காட்டுகிறது.
ஆண்களுக்கும் பெண்களுக்கும் இடையே உள்ள பச்சாதாபத்தின் வேறுபாடு ஹார்மோன்கள் போன்ற "உயிரியல் அல்லாமல் மரபணு காரணிகள்" அல்லது சமூக காரணிகள் போன்ற "உயிரியல் அல்லாத காரணிகள்" காரணமாகும்.
ஆய்வின் ஆசிரியர்களில் ஒருவரான சைமன் கோஹன், பச்சாதாபத்தில் மரபியலைக் குறிப்பிடுவது, மற்றவர்களின் உணர்வுகளைக் காட்சிப்படுத்துவதில் சிரமப்படும் ஆட்டிஸ்டிக் மக்கள் போன்றவர்களைப் புரிந்துகொள்ள உதவுகிறது, மேலும் மற்றவர்களின் உணர்வுகளைப் படிப்பதில் இந்த சிரமம் வலுவான தடையாக மாறும் என்று கூறினார். மற்ற இயலாமையை விட."