Мо ҳеҷ гоҳ ба он ҷо намерасем

Танхо орзу дорам дар огуши касе бошам, ки маро беохир дуст медорад.У маро аз хаво дида бештар дуст медошт ва тасаввур намекард, ки ман бе орзуи Ватани нав ором мехонам ва дар айни замон тасаввур мекардам, ки ман бо кат не, балки бо хорхои аргувонй руи кат хоб карданй буд.

Ман танҳо орзу мекардам, ки ҷузъи ҷузъиёти фаромӯшнашавандаи деворҳо бошам, ки ба наслҳо мерасанд, умедро аз даст надиҳед, онро вайрон накунед.
Худо ба онҳо илҳом намедиҳад, ки ба ҷузъиёт таваҷҷӯҳ кунанд.
Ин онхоро ба мехрубонй рухбаланд намекунад.
Мо, некхохон, дар дили орзуи зард, тамоман хокистаррангу беранг, Дар умки дастони човидона сафар мекунему намерасем.
Мо ҳеҷ гоҳ ба он ҷо намерасем.

Баръакс, мо зиндагии каҷро нест мекунем.
Поездҳои сӯхташуда.
Ман танҳо умед дорам.
Ва ман бе умид ҳастам.

Мо дар хуруҷи бебозгашт мемирем.