Вақте ки шумо ба ин марҳала мерасед, худро воҷиб намешавед, ки ба ягон баҳс ё баҳс машғул шавед ва агар ин корро кунед, кӯшиши исбот кардани онон, ки баҳсу мунозира мекунанд, хатогии худро нахоҳед дошт.

-Агар касе ба ту дурўѓ гуяд, ту иљозат медињї, ки ба ту дурўѓ бигўяд ва ба љойи он ки ба ў эњсос кардї, ки ўро фош кардаї, дар њоле ки ў њаќиќатро донї, аз симои ў лаззат мебарї, дар њоле ки дурўѓ мегўяд!

Мефањмї, ки коинотро ислоњ карда наметавонї, зеро нодон њар ќадар бомаърифат бошад њам, беакл мемонад!

Ҳама мушкилоту ташвишҳо ва чизҳои шуморо озор медиҳанд, аз паси худ мепартоед ва зиндагиатон идома меёбад.

— Бале, гох-гох дар бораи он чизхое, ки шуморо ташвиш медиханд, фикр мекунед... Аммо хавотир нашавед; Шумо боз ба саҳнаи шоҳона бармегардед.

Шумо дар кӯча ҳамчун подшоҳ меравед; Табассум табассуми истеҳзоангез вақте мебинед, ки одамон рангоранг мешаванд, даст ба гиребон мешаванд ва барои чизҳои нодаркору беарзиш якдигарро фиреб медиҳанд!.

Хуб хоҳед донист, ки шодии имрӯза пойдор нест, имони шумо ба тақдиру сарнавишт зиёд мешавад ва шумо бештар боварӣ ҳосил хоҳед кард, ки хайр он чизест, ки Худо бароятон интихоб кардааст.

Агар шумо ягон бор ба он марҳала расида бошед, кӯшиш накунед, ки худро тағир диҳед, пас шумо подшоҳи худ шудаед, хеле бошуур ва аз дарун оромед!

Чӣ қадаре ки мо калонтар шавем, ҳамон қадар ба камолот мерасем ва дарк мекунем, ки агар соате бо 300 ё 3000 харем, он ба мо ҳамон вақт медиҳад.

Ва агар мо дар майдони 300 метри мураббаъ ё 3000 метри мураббаъ зиндагӣ кунем, сатҳи танҳоӣ яксон аст.

Дар ниҳоят, мо дарк хоҳем кард, ки хушбахтӣ дар чизҳои моддӣ нест; Новобаста аз он ки шумо ба курсии дараҷаи аввал савор шавед ё курсии эконом-класс, шумо ба ҷои таъиншуда сари вақт мерасед.

Аз ин рӯ, фарзандони худро ба сарватманд ташвиқ накунед, балки ба онҳо таълим диҳед, ки чӣ гуна амал кардан ва эҳсос кардани арзиши ашё, на арзиши онҳо.