คืนนี้ต้องเขียน

ฉันต้องเขียนคืนนี้
ให้เป็นคนอัศจรรย์ เป็นคนไม่มีมิติ ไม่มีปลาย ไม่มีแวววับ แม้แต่สีเหลืองมาก
ฉันฝันถึงมันทุกวัน
เป็นคนที่ดวงตายังคงมีน้ำตาหัวเราะฉันจึงหัวเราะ

และไม่เคยหยุดพูดเรื่องไร้สาระ และทำให้ฉันกลายเป็นเรื่องตลกที่ไร้สาระสุดๆ ฉันรู้ว่าฉันอาจเขียนเกี่ยวกับความรักในแบบที่แปลก แต่ความแปลกที่ฉันนำทางตัวเองได้ทำให้ขอบเหวแห่งนี้เป็นสถานที่ที่จะโบยบิน

สำหรับคนที่เป็นเหมือนบทกวีแห่งความงามที่เพลงสวดไม่สิ้นสุด มันเป็นภาพลวงตาที่มีความสุข แต่อยู่ร่วมกับภาพลวงตาที่เบาราวกับลมที่พัดด้วยเบญจมาศและดอกอัลมอนด์
ฉันรักทิวลิปและเบญจมาศมาก ไม่ชอบดอกกุหลาบมากเพราะเคยเห็นทุกโอกาส ฉันรักโหระพาเพราะว่ามันไม่ได้นำเสนอเป็นช่อกุหลาบ แต่คุณดูแลมันเป็นหนึ่งในของคุณ เด็ก.
บางทีก็สะอึก
หรือโลซ่า