ความรักของฉัน..

ความหลงใหลของฉันเต็มไปด้วยความคิดและอารมณ์ที่ฉันไม่สามารถเรียกคืนได้ เขาถูกฝังอยู่ในตัวฉันในขณะที่ฉันสร้างภาพของเขาที่ตรงกับจิตวิญญาณของฉัน ทำให้ฉันเป็นราฮานะโบยบินในตัวตนของจิตวิญญาณของเขา

ปัจจุบันฉันกลายเป็นคนเฉยเมยมาก ฉันไม่ร้องไห้มาก และฉันสัมผัสแค่ท้องฟ้า ท้องฟ้ารู้สึกถึงฉัน ฉันมองดูถนนและโหยหาฤดูใบไม้ร่วงมาก ฉันคิดถึงใครและไม่มีใคร ฉันรู้สึกโหยหาฉัน ฉันถ่ายรูปโหระพา ดอกมะลิสีเหลือง และแคคตัส และดอกบัวหลากสีราวกับว่าเป็นทั้งชีวิตของฉัน

ฉันเก็บดอกไม้ไว้ในสมุดโน้ตของฉัน โดยที่ฉันไม่ลืมที่จะลืมหรือลืมรูปร่างของดอกไม้ ฉันสวดอ้อนวอนต่อพระเจ้าให้มากเพื่อให้อุ่นใจ
ตอนนี้ หลังจากที่ฉันพยายามดึงเขาจากส่วนลึกของฉัน และคว้าเขาไปจากฉัน ทุกครั้งที่เขาพรากเขาไปจากฉัน ฉันยังพยายามจะลืมเขา ลืมทุกอย่างที่เคยผ่านมาที่ทำร้ายจิตใจดี ๆ ที่แค่อยากจะ อยู่ในความสงบ.
ความทรงจำบีบคั้นหัวใจ เกาหน้าอก แต่ฉันพยายาม ฉันพยายามสุดความสามารถ เพื่อเอามันออกจากตัวฉัน และลบทุกสิ่งที่สัมผัสกับมัน
โดยรวมแล้ว ฉันเชื่อว่าฉันไม่จำเป็นต้องบอกใคร ไม่มีใครสนใจความสงบสุขในจิตวิญญาณของคุณยกเว้นคุณ
ต้องลองค่ะ ไม่ได้แย่ขนาดนั้น