Angerdd am gariad

Yr wyf fi, fy nghyfaill oes, yn coroni fy nghalon â blodau almon, am bedwar o'r gloch y bore, cyn niwl y goleuni, yn goleuo ym mlodyn fy mywyd gannwyll sy'n goleuo llusernau dy galon garedig, ymhen ychydig amser. , mae fy holl asennau'n troi ac rwy'n cysgu, rwy'n pwyso ar eich enaid coll, ac rwy'n cwympo i gysgu'n gyflym, mae Mae'n fy mhoeni, mae'n fwy tawel nag o'r blaen, ac nid yw fy llygaid yn codi deigryn plentyn, dim ond un deigryn, fy gyfaill, yn ddigon i'm llygaid arllwys i lawr afon danddaearol o lefain diddiwedd, y mae dy enaid yn cysgu fel plentyn yn syrthio mewn cwsg dwfn wrth ymyl ei fam.

Does dim byd yn curo aros yma, yn fyw i lygedyn drylliedig o obaith, braidd yn rhy greulon, dwi'n sefyll ar ganol y ffordd yn aros am drên i'm codi gyda fy magiau a gadael y cyfan, yn sefyll yng nghanol perllan nesaf i fwgan brain yn bwyta fy hun o unigrwydd, neu ganol yr ardd rydw i wedi bod erioed Rwy'n edrych arno fel petai'n olau o ac i'r golau, ond nid oes ots gennyf, collais yr angerdd am gariad, fy ffrind , fel pe na fyddaf yn caru am byth.

Rydych chi'n gwybod bod cariad yn cynhyrchu angerdd y mae person yn ei fyw yn dosturiol i eraill, yn breuddwydio am fod yn fod dynol sy'n cofleidio bod dynol, yn ei gofleidio, yn ei gofleidio, ac yn harddu'r bywyd diflas sydd yn ei lygaid. Yn hytrach, dwi'n paentio gwên felen ddiystyr ar fy ngwefusau.
Dwi wedi blino yma lot, dwi isho caru a chwerthin.