fy serch ..

Roedd fy angerdd yn llawn o feddyliau ac emosiynau na fyddaf yn gallu eu hadalw, fe'i claddwyd y tu mewn i mi wrth i mi ffurfio delwedd ohono a oedd yn cyfateb i'm henaid, gan fy ngwneud yn hedfan rayhana yn y bod ei enaid.

Ar hyn o bryd, rwyf wedi dod yn ddifater i bobl lawer, nid wyf yn crio llawer, a dim ond yr awyr yr wyf yn ei deimlo, mae'r awyr yn fy nheimlo, rwy'n edrych ar y ffyrdd ac yn dyheu am yr hydref yn fawr, nid wyf yn colli unrhyw un a neb. yn teimlo hiraeth amdanaf, dwi'n tynnu lluniau lot o fasil, jasmin melyn a cactws A'r lilïau lliwgar fel petaen nhw'n fy mywyd i gyd.

Rwy'n cadw blodau yn fy llyfrau nodiadau lle nad wyf yn anghofio eu hanghofio, nac anghofio eu siapiau, rwy'n gweddïo ar Dduw yn fawr iawn i gael tawelwch meddwl.
Nawr, ar ôl i mi geisio ei dynnu o fy nyfnder, a'i gipio oddi wrthyf bob tro y cymerodd ef oddi wrthyf, rwy'n dal i geisio ei anghofio, gan anghofio popeth rydw i wedi bod trwyddo sy'n brifo enaid da nad oedd ond eisiau i fyw mewn heddwch.
Mae atgofion yn gwasgu fy nghalon, yn crafu fy mrest, ond rwy'n ceisio, rwy'n ceisio popeth a allaf, i'w dynnu oddi wrthyf a chael gwared ar bopeth a oedd mewn cysylltiad ag ef.
Ar y cyfan, yr wyf yn credu, nad oes yn rhaid i mi ddweud wrth neb, nid oes neb yn poeni am heddwch eich enaid ond chi.
Mae'n rhaid i chi geisio, nid yw mor ddrwg â hynny.