llawenydd bywyd

A beth yw pleser bywyd pan nad ydych chi'n poeni am yr hyn sydd y tu allan i ffenestr y car, adeiladau anghymesur, canhwyllyr taclus, goleuadau gwan, fel pe bai cynhesrwydd bywyd yn deillio o ychydig o ffenestri yr ydych wedi anghofio eu hagor, heb lenni, peidiwch â poeni am ddynoliaeth, O ddinas.

Mae cymaint o goed, cymaint o rosod, blodau yn syched ym mhobman, fel pe bai'r gwanwyn yn gwladychu'r blaned, fy mhlaned nad yw'n mynd y tu hwnt i ffiniau fy ninas fach.

Nid oes ots gennych eich bod yn ifanc iawn, nid yw eich llygaid yn disgleirio ar bob anrheg, a dydych chi ddim yn crio gormod oherwydd nid ydych yn plygu i lawr ond yn sefyll i fyny, fel pe na bai'r gwynt yn ysgwyd y pinwydd coed, does dim rhaid i chi wneud hynny i gyd, rydyn ni i gyd yma, mae bywyd yn sefyll o'ch blaen, fel doli fach, Cymerwch hi gerfydd eich llaw, rhowch hi ar yr ysgwydd, ac edrychwch gyda'ch gilydd ar bopeth. “Peidiwch â dod i arfer â dim byd,” sibrydodd bywyd wrtho.