Nia animo estas malplena

Kiu scias pri ni, kaj kiel niaj tagoj kaj horoj estas manĝitaj de lupoj, kiu scias kien la tagoj kaj vundoj nin portis, kaj kiel malbonŝanco formanĝis nian vojon, ne estas vojo por ni, Laith, kaj nia animo estas; malplenigis de ni.

Do, neniu el ni amas la universon, ili gratas la morton, kaj preĝas, ke ili ne mortu, ankaŭ vi, Laith, vi iras kun via animo for, al la maro penante ĝin dronigi kaj kelkfoje revivigi ĝin, sed vi ankaŭ provu konservi vian korpon bone prizorgita, neniu grataĵo kaj ne porti la krimon.

Kiu scias pri ni, kaj mi vin tiom timas, mi ne plu estas tentata de viaj tritikkampoj, kaj ĉio, kion vi faras per viaj propraj manoj por mi, ne plu estas tentata.
Nur pro mi via lupo manĝis miajn tagojn, miajn tagojn nur, kiel mi sangis, ĝis restis eĉ ne unu tago, en kiu mi povus morti trankvile.