An ech sinn e Vugel mat engem Flillek

Léiw.

Ech hunn Iech fréier gesot wat Dir gär hutt, giel Blummen, Eichen, a sou vill Léift, déi an mengen Ae brécht wann Dir net héiert, ech sammelen giel Jasmin, déi net séier verschwannen a schméiert Är Stier.

Ech hunn all d'Gespréicher erausgesicht, déi eis eng harmonesch Koppel maachen, ech hunn ëmmer gescheitert, well ech alles verroden an näischt vu mir bleift, nëmmen eng hallef schwaach Stëmm bleift, e puer Buschtawen flüsteren, ech lafen op alles wat eis verbënnt, an ech versoen , wéi wann ech ëmsoss wier.

A wéi kann ech sinn, och wann et vun enger Notzung ass, wärend ech hei hänke bleiwen, tëscht dem Plafong an dem Buedem..d'Nuecht erstéckt d'Séil a léisst hir Aura fort, wéi en eenzegflügelte Vugel, net fléien.

Ech war a sinn nach ëmmer verléift mat allem schéin a widderspréchlech, wéi ëmklammen trotz gekrasch.

Moien Laith.
Kräischen huet en Häerz dat net vu Feier verbraucht ka ginn, Laith, wéi wann meng Séil fir dech méi schmerzhaf ass.