hei..

Hei um selwechten Terrain si mir zu Fouss gaangen, um selwechten Himmel, aus deem mir eng Wollek plécken an se an der Täsch vun de bloe Hosen verstoppt hunn, déi ech Iech kaaft hunn, ganz um Rand vum Notizbuch an deem ech all Datumer opgeholl hunn, déi ech an Iech gesinn hunn , Ech hunn d'Zuel vun de Kuss geschriwwen, déi ech vun Iech geklaut hunn, an ech hunn keng Knäppercher opgeholl, déi ech mat him a Sécherheet gefillt hunn, kann eng Persoun d'Léift net bedaueren, nach d'Zuel vun de Knuewelen, an deenen hien engem anere Weese säi Brust gewéckelt huet, mir sinn all, et ass e kale Krich, deen am Häerz bleift, et ass net Zäit fir iergendeen mech d'Rëss vu mengem Häerz ze verbannen, déi fir eng Zäit roueg sinn.

Ech kommen zréck op all Zidderen vu menger Hand, mat där ech mech net beherrschen konnt an ech hat mech geschummt a verflucht well meng Lëpse blo ginn, wéi wann ech op engem Dësch an engem Café miserabel wier, deen d'Komeroden virum Schutt an Dreck verlooss hunn.

Mir verloossen a verloossen a vergiessen a wénken de Fändel vun der Kapital.
Wéi wann de Geroch vun Orangen an Zitrounebléi vergiess ass! Wéi kann hatt am Himmel d'Engelen, d'Laurelkränz an Äert séiss Gesiicht vergiessen?