Pasioni për dashurinë

Unë miku im i përjetshëm, kurorëzoj zemrën time me lule bajame, në orën katër të mëngjesit, para mjegullës së dritës, dritë në lulen e jetës sime një qiri që ndez fenerët e zemrës sate të mirë, pas një kohe të shkurtër. , gjith brinja me perdredh e fle gjum mbeshtetem ne shpirtin tend te humbur dhe me ze gjumi shpejt aty me shqeteson eshte me i qete se dikur dhe syte nuk me ngrene lot femije vetem nje lot moj shok, mjaftoi qe syte e mi te derdhnin nje lume nentoke qareje pa fund, shpirti yt fle si nje femije qe bie ne gjume te thelle prane nenes.

Asgjë nuk është më e mirë të qëndrosh këtu, i gjallë deri në një fije shprese të thyer, paksa shumë mizore, qëndroj në mes të rrugës duke pritur që një tren të më marrë me çantat e mia dhe t'i lërë të gjitha, duke qëndruar në mes të një pemishte tjetër. dordolec qe ha veten nga vetmia, ose mes kopshtit kam qene gjithmone e shikoj sikur eshte drite nga dhe kah drita, por nuk me intereson, e humba pasionin per dashurine miku im , sikur nuk do të dua përgjithmonë.

Ti e di që dashuria gjeneron një pasion që njeriu e jeton me dhembshuri ndaj të tjerëve, ëndërron të jetë një qenie njerëzore që përqafon një qenie njerëzore, e përqafon atë, e përqafon dhe ia zbukuron jetën e mjerë në syrin e tij. Përkundrazi, pikturoj një buzëqeshje të verdhë të pakuptimtë në buzët e mia.
Këtu jam shumë i lodhur, dua të dua dhe të qesh.